کاوش موضوع دولت الکترونیک

دولت الکترونیک (به انگلیسی: Electronic government) به کاربرد فناوری اطلاعات برای تحقق سیاست‌های نظام اداری گفته می‌شود. برای تحقق این سیاست‌ها دولت از فناوری اطلاعات برای جابجایی اطلاعات میان مردم، سازمان‌ها، بازار و ارکان دیگر دولتی استفاده می‌کند. دولت الکترونیک ممکن است توسط قوه مقننه، قوه قضائیه یا قوه مجریه به کار برده شود تا بهره‌وری داخلی را بهبود بخشد، خدمات عمومی را ارائه دهد یا روندهای دولتی مردم‌گرا را برای مردم فراهم کند. دولت الکترونیک همچنین به‌عنوان یک حوزه مطالعاتی از سوی پژوهشگران صورت‌بندی شده‌است. حوزه مطالعاتی دولت الکترونیک دارای دو دسته نظریات بومی و وارداتی هست. نظریات وارداتی نظریاتی هستند که خارج از زمینه دولت الکترونیک شکل گرفته‌اند مانند نظریه کنشگر شبکه و ساخت‌یابی که برای حوزه مطالعاتی به جز مطالعات دولت الکترونیک توسعه پیدا کرده‌اند اما توسط پژوهشگران برای مطالعات دولت الکترونیک نیز به‌کارگرفته می‌شوند. نظریات بومی نظریاتی هستند که در داخل حوزه دولت الکترونیک شکل گرفته‌اند و به دیگر حوزه‌های مطالعاتی تسری داده شده‌اند مانند نظریات شفافیت، نظریات اطلاعاتی سازی. با اینکه پژوهش‌ها نشان می‌دهد که دولت الکترونیک در ایران در سال‌های پایانی ریاست‌جمهوری سیدمحمد خاتمی بسیار جدی گرفته شد، اما در سال‌های بعدی طرح‌های راهبردی تا حدی کنار گذاشته شدند و اکنون ایران به لحاظ شاخص‌های حکومت الکترونیک در میان کشورهای جهان و حتی منطقه جایگاه شایسته‌ای ندارد. ارزیابی‌های انجام گرفته از شاخص دولت الکترونیک در میان ۱۹۰ کشور جهان حاکی از آن است که ایران با کسب ۴ هزار و ۸۷۶ امتیاز در رتبه ۱۰۰ جهان قرار دارد.... بیشتر در ویکی پدیا